Als je kijkt naar het proces van ijzer scherpen, het slijpen van mensen, dan springen de vonken er wel eens van af. Met een secuur oog kijkt men of dat wat geslepen wordt wel de juiste scherpte krijgt. Het gebruiksvoorwerp moet weer goed bruikbaar zijn.

Net als dit heftige proces van ijzer scherpen, scherpt ook de mens zijn medemens (Spreuken 27 vers).  We worden gevormd of misvormd door de mensen om ons heen. Mijn vader zei eens: “Mensen die single zijn kunnen nog wel eens de neiging hebben bijzondere mensen te worden. Eigenwijs, zelfvoldaan, nauwelijks openstaand voor correctie”. Misschien vliegen je haren op dit moment wel overeind, omdat je dit een heel vervelende gedachte vindt. Maar laten we hem eens vanaf de andere kant bekijken. In hoeverre ben jij, ben ik, nog aanspreekbaar op bepaalde gedachten, gedragingen of hersenspinsels? Er is immers niemand die ons 24/7 (en dus ook op de vervelende momenten) ziet?

Zijn er mensen in mijn omgeving die mij een spiegel voorhouden? Die mij confronteren (in liefde) met mezelf? En ga ik met die feedback ook serieus aan de slag? Of voel ik me aangevallen, afgewezen, niet goed genoeg? Zijn er mensen in mijn leven die écht toegang hebben tot mijn hart? Die ook mijn diepe gronden mogen zien, de kanten van mijn hart die ik het liefst verborgen houd?

Uiteindelijk is het van belang dat de zaken die het licht niet kunnen verdragen toch aan het licht komen. Dit geldt ook voor gedachten als ‘i ben niet mooi genoeg’ of ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘wat heb ik nu toe te voegen aan iemands leven?!’. Of denk eens aan momenten waarop je vastzit omdat je nog steeds alleen  bent. Iets wat je niet tof vindt. De moedeloosheid kan je soms aanvliegen.

Heb jij dan mensen om je heen die je in de ogen kijken en zeggen: “Nu is het klaar! We gaan ermee aan de slag!” (Eigenlijk: ik mag er mee aan de slag). September is voor mij een bijzonder drukke maand. Laatst zei een vriend dat het toch echt goed voor mij zou zijn als ik een dag apart zou zetten om tot rust te komen. Een suggestie waar ik van nature snel overheen stap. Maar wat was het goed voor mij! De spiegel stond, ik had de keuze: loop ik weg en blijf ik hard werken, óf ga ik de confrontatie met mezelf aan en neem ik af en toe een dag rust. Dan komt het erop aan dat je niet kiest voor de makkelijke, vertrouwde weg. Maar dat je de uitdaging aangaat om jezelf te laten slijpen. Auch! Soms doet het zeer, maar de vorming is enkel en alleen winst.