Misschien heb jij die film wel eens gezien? Getooid in een prachtige trouwjurk, rende Maggie (Julia Roberts) wel vier keer keihard weg toen ze voor het altaar kwam te staan. Toen het serieus begon te worden, zette ze het op een lopen. Overweldigd door angst. En haar verloofde? Tsja, die stond iedere keer verbouwereerd te kijken.

Deze zomer werkte ik als teamleider op een vakantiepark in Duitsland. Een van mijn werkzaamheden was het coachen van medewerkers bij het geven van Bijbelstudies voor de tieners. Op een gegeven moment vroeg een teamlid mij op de ‘vrouw-af’ waarom ik nog single was. De eerste gedachte die daarop door mijn hoofd schoot was: ‘Kan ik daar überhaupt iets aan doen?!’ Wat moet je met zo’n opmerking?!

Later die week dacht ik er nog eens over na. Heb ik zelf aandeel in het feit dat ik geen relatie heb? Ik ontmoet genoeg leuke jongemannen, dus daar zou het niet aan kunnen liggen. Is er ergens in mijn leven, in mijn hart, iets wat invloed zou kunnen hebben op mijn singlestatus? Daarover nadenkend kwam ik uiteindelijk uit bij… angst. Soms merk ik dat ik ontzettend bang ben. Bang om (weer) gekwetst te worden. Bang om afgewezen te worden. Wanneer is iemand ‘goed’ genoeg om mijn hart voor open te stellen? Bestaat er een man die mijn gekke fratsen en eigenaardigheden aankan…?

Maggie’s raakte telkens in paniek omdat de mannen voor wie ze wegrende niet haar werkelijke ‘ik’ kenden, maar iemand die zij had gecreëerd. Een droombeeld. Iemand die, naar zij dacht, wel aan het plaatje kon voldoen van de ideale vrouw. Ze had niet laten zien wie ze werkelijk was. Het allerbelangrijkste bij het kiezen van een partner is volgens mij, dat je bij hem volledig jezelf kunt zijn. Dat het iemand is die je laat groeien en bloeien. Gewoon, met (of ondanks J) je gebruiksaanwijzing. Want we hebben allemaal wat, we zijn allemaal een beetje raar. Laten we daar dan maar de schoonheid in ontdekken, in plaats van dat we onszelf gaan verbloemen en ons anders voordoen dan we daadwerkelijk zijn.