Soms ontmoet je iemand en ontstaat er een blik van herkenning wanneer je hem of haar in de ogen kijkt. Dat gebeurde mij laatst. Ik keek nog een keer, en ja, daar was de herinnering aan acht jaar eerder. Gedachten aan leuke, gezellige en warme momenten, vriendschap, humor…

In hoeverre staan wij ervoor open de blik te vangen van de man die voorbij komt lopen? Of is ons hart hermetisch afgesloten? Als een kluis waar geen enkel zonnestraaltje zich doorheen kan wurmen om de duisternis te verlichten. Een kasteel waarvan de brug omhoog staat. Op geen enkele manier kan een ridder naar binnen, om zo liefdevol de jonkvrouw het hof te maken. Waar is de schone vrouw bang voor? Is ze bang voor de ridder, of juist voor het feit dat hij haar weer kan verlaten? Of is zij bang dat het een rover is, die verkleed als ridder naar binnen stormt om te kijken wat hij mee kan roven om de schone jonkvrouw vervolgens verscheurd achter te laten?

Ik ben ervan overtuigd dat wij als vrouwen ontzettend kostbaar en broos zijn. We zijn zo stuk! God heeft ons zo geschapen dat we hele gevoelige wezens zijn. Zo ontzettend mooi, maar als het op liefde aankomt dan is het soms makkelijker om een muur om ons hart heen te zetten dan om toegang te verlenen.

In de Bijbel wordt de man er regelmatig op aangesproken dat hij de vrouw moet eren, moet liefhebben, zoals Christus Zijn gemeente heeft liefgehad. Hij heeft zelfs Zijn leven voor haar gegeven. Met respect omgaan met elkaar, ik denk dat we daar allemaal een les uit mogen trekken. Dan zullen we elkaars hart verwarmen met de liefde die dat teweeg brengt.

 

Deze blog is in 2013 al eerder gepubliceerd op de voormalige website van Sestra, namelijk Sestra vrouw.