Het onvoorspelbare aan single zijn, is dat het ook opeens verleden tijd kan zijn. Onverwachts leer je een super leuk iemand kennen, je krijgt kriebels, de vonk springt over en daar is waar je al die tijd van droomde: het “I love you forever-gevoel”.  Je leert elkaar beter kennen, wordt bij zijn familie geïntroduceerd en je fantaseert al snel over een toekomst samen.

De afgelopen tijd hoor ik steeds meer voorbeelden van relaties die langer dan twee jaar hebben geduurd en die dan toch stuk lopen. Heftig, juist omdat je inmiddels geleerd hebt om in de ‘wij-modus’ te denken. Wij gaan… Wij houden van… Wij zijn… En dan komt het moment dat je weer voor jezelf mag (of noodgedwongen moet) gaan denken. Wat wil ik? Wat vind ik leuk? Waar droom ik van? Wat wil ik bereiken?

Ik kan me nog goed het moment herinneren waarop mijn relatie (na meer dan twee jaar) werd beëindigd. Wat vond ik het ontzettend moeilijk! Eigenlijk was mijn hele toekomstplaatje in één keer in duizend stukjes uiteen gevallen. Niet alleen was ik mijn vriend kwijt, maar ook zijn familie en bovenal mijn toekomst! Toen ik later meer te weten kwam over het thema rouwverwerking en de verschillende fases daarin, realiseerde ik mij dat deze fases eigenlijk ook van toepassing zijn op de periode na het beëindigen van een langdurige relatie. Met het grote verschil dat in dat geval de ander nog rondloopt. Maar niet meer naast jou.

Het aanvaarden van een verlies is al een hele uitdaging. Erkennen dat het voorbij is. Niet meer hopen dat het nog goed komt. Dat is lastig, vooral als je diep van binnen toch de hoop voelt dat het nog goed kan komen. Wat een verdriet en pijn kan dat geven; gevoelens van afwijzing, jezelf niet goed genoeg vinden, boos zijn over gemaakte keuzes…  Wat ik heb geleerd is om de periode die wordt afgesloten niet te zien als verloren tijd. Je mag ontdekken dat het ook een tijd is geweest waarin je dingen hebt geleerd (en misschien wel afgeleerd). Je hebt misschien wel meer ontdekt over wie je bent als vrouw, over je rol in een relatie, of je weet wat je een volgende keer graag anders zou willen doen.

Je mag je leven weer zelf gaan invullen, met aandacht voor de dingen die jij leuk vindt, met de mensen met wie jij graag omgaat, met mensen die voor je klaar staan. Je moet de draad weer oppakken, het verlies een plaats geven. Weten dat momenten zullen zijn dat je de ander mist, maar dat mag ook. Je hebt immers veel tijd samen doorgebracht en veel herinneringen gedeeld.

Besef je dan ook altijd dat het leven hier niet ophoudt. Er zijn nog meer leuke mensen op aarde met wie jij je leven zou kunnen delen. So do not worry!

Deze blog is in 2013 al eerder gepubliceerd op de voormalige website van Sestra, namelijk Sestra vrouw.