Laatst was ik gastspreker bij een vrouwenontbijt waarbij ‘communiceren’ centraal stond. Mijn moeder, die regelmatig met mij meegaat, was ook deze keer mee als introducé. Bij binnenkomst vroeg ik me even af of dát nu wel zo’n goede keuze was geweest.

Er was namelijk een markt waar verschillende producten werden verkocht voor het goede doel. Bij het eerste kraampje bleef ze al staan en schoot mijn lieftallige moeder in de lach terwijl ze een beeldje zag staan. Een slak. Te koop als beeldje. Ze pakte hem op:  “Zal ik die maar voor je kopen?!

Vanachter het kraampje keken een paar nieuwsgierige ogen mijn kant op, omdat deze lachbui van mijn moeder voor hen net zo verrassend was als voor mij. Ik legde de dames maar uit dat deze reactie van mijn moeder te maken heeft met een familiegrapje. Eigenlijk met een grapje van mijn coach, gemaakt bij het afscheid bij De Hoop.

Mijn collega’s hadden voor mijn afscheid een Marije-boekje gemaakt. Op één van de pagina’s stond dat mijn prins niet op een paard zit, maar komt op een schildpad. Hij komt wel, maar hij doet er wat langer over. Dit beeldje herinnerde mijn moeder aan deze (inmiddels) familiegrap die ze uiteraard weer even ter sprake wilde brengen.

Een aantal jaar geleden fietste ik naar de bus die me naar mijn school zou brengen. Ik was in gebed en zei tegen God dat ik er toch al wel klaar voor was om mijn toekomstige man tegen te komen. De gedachte die bij mij opkwam was: ‘Heb geduld geliefde, heb geduld’. Nu is dit voor mij behoorlijke lastig, want op dit vlak ben ik niet altijd zo geduldig. Maar dan kom ik toch weer uit bij God, wetende dat Hij mijn gedachten kent. Hij kent mijn zitten en mijn staat en weet als geen ander wat ik nodig heb.

Deze momenten van wachten mogen ook juist een zegening zijn in plaats van een frustratie. Een moment van voorbede voor mijn toekomstige man. De vraag aan God of Hij hem wil zegenen, wijsheid wil geven in de keuzes die hij moet maken. Vragen aan God of Hij hem wil leren een man van God te zijn. Het is een goede oefening in geduld voor mij. Maar ook een uitdaging in volharding. In volharding bidden voor mijn toekomstige man, in plaats van te fantaseren over hoe het zou zijn als ik hem daadwerkelijk ontmoet. Een moment van eerlijk zijn naar mijzelf toe en het zoeken van mijn toevlucht tot God. Hij die te allen tijde de belangrijkste Bron van mijn leven is. Een Bron van vreugde, die geen enkele man kan geven. Een Bron die mij laat overvloeien van water.

God zit niet op een schildpad. Hij laat niet op zich wachten. Hij is er altijd!

 

Deze blog is in 2013 al eerder gepubliceerd op de voormalige website van Sestra, namelijk Sestra vrouw.