Stap uit! Dat klinkt nog eens als een oproep. Het is een moment om in actie te komen.

Ik herinner het mij als de dag van gisteren: op een bankje in Utrecht zat ik met een vriendin een heerlijk Italiaans ijsje te eten. Al pratend kwam zij tot de conclusie dat ik alle dingen die ik in mijn jonge leven had geleerd eens op zou moeten schrijven. Misschien kon ik wel een boek uitgeven?

Als ik terugdenk aan dat moment voel ik mij als Sarah, die hoorde dat ze als oude vrouw nog een kind zou baren en daarom ongelovig en schamper had gelachen. Ik was niet oud, maar het schrijven van een boek was nou iets waarvan ik zeker wist dat het niet zou gaan gebeuren. Tijdens mijn studie en later in mijn werk was ik er van overtuigd geraakt dat ik niet kon schrijven. Ik kan gerust wel letters op papier krijgen, maar of dat een goed stuk zou kunnen worden? No way!

Maar ergens was er wat gezaaid in mijn hart en dat liet mij niet los: ik begon te schrijven. Toen ik mijn eerste woorden aan het papier had toevertrouwd, liet ik het lezen aan een uitgever. Met de feedback die ik kreeg was mijn gelijk bevestigd: ik moest niet gaan schrijven. Als God wilde dat ik tóch moest gaan schrijven, dan moest Hij me dat maar extra bevestigen. Dit gebed keerde niet leeg terug; in de weken en maanden daarna volgde bevestiging op bevestiging. Toen ik door een uitgever werd gebeld om in gesprek te gaan over een boek, kon ik er gewoon niet meer omheen. Nog datzelfde jaar schreef ik – met hulp van een aantal fantastische mensen – LEEF, een boek voor jonge vrouwen. Fantastisch!

Of ik trots ben op dit boek? Dat is een goede vraag. Voor mij is het ontstaan van het boek een proces van lessen over Gods grootheid, Zijn wegen en mijn beperkingen. Het is een seizoen geweest vol vormingsprocessen die als goud en kristal zijn voor mijn ziel. Deze periode van schrijven heeft mij Gods ontzagwekkende grootheid in mijn leven doen zien; Hij kan zoveel dingen doen die mij omver blazen.

Vol verwondering kijk ik naar LEEF. Niet om datgene wat ik op papier heb gezet of vanwege de fantastische lay-out. Maar omdat het voor mij de grote les was van uitstappen. Uitstappen uit mijn comfortzone, uitstappen uit de gedachten die ik over mezelf had, uitstappen uit de labels die mensen op mij hebben geplakt toen ze zeiden dat ik niet kon schrijven. Uitstappen om mijn trots opzij te zetten en mezelf vast te bijten in het schrijfproces. Uitstappen om de liefdevolle hulp te vragen en te aanvaarden van de mensen om me heen, om sterk en moedig te zijn, om gehoorzaam te zijn, om nederig te zijn, om te volharden, om door te zetten, om eerlijk te zijn naar mezelf, om tijd en ruimte te creëren voor God in mijn leven. En echt waar: elke seconde van die inspanningen was het waard! Eén ding weet ik zeker: binnenkort komt er weer een situatie waarin God me vraagt om uit te stappen en Hem daarbij volkomen te vertrouwen. Dan word ik weer uitgedaagd om sterk en moedig te zijn. Om niet op mezelf te bouwen, maar op Jezus alleen.